Śledzie w sosie kawiorowo-koperkowym, śledzie z limonką i oliwkami

Zgodnie z obietnicą - kolejne przepisy na świąteczne śledzie.

Od kilku lat na moim wigilijnym stole nie może zabraknąć śledzi w sosie kawiorowo-koperkowym. Podobno przepis pochodzi ze szwedzkiego dworu królewskiego, nie wiem, ile w tej pogłosce prawdy, jednak w moim domu mówimy o tej przystawce „śledzie królowej Szwecji”.

Podstawą sosu jest dobry majonez, najlepiej – domowy, a na pewno taki bez konserwantów. Siekam drobniutko pęczek koperku, dodaję do majonezu, wraz z ząbkiem czosnku wyciśniętym przez praskę, odstawiam na godzinę, aby smaki się przegryzły. Tuż przed wydaniem dodaję do sosu dwie kopiate łyżki czarnego kawioru – najdrobniejszego, najtańszego. Delikatnie mieszam, aby ziarenka się nie rozgniotły, nieładnie zmieniłyby bowiem kolor sosu. Półmisek dekoruję oliwkami, kleksami kawioru, wiechetkami koperku, kiełkami lucerny.

Inną propozycją odmiany smaku tradycyjnych „śledzi w majonezie” jest zakwaszenie dobrego majonezu łyżką soku z cytryny lub limonki i dodanie łyżki posiekanego świeżego estragonu. Taki sos powinien postać kilka godzin w lodówce, aby smak estragonu był intensywnie wyczuwalny. Na zdjęciu: po lewej stronie - śledzie z estragonem, po prawej - śledzie w sosie. kawiorowo-koperkowym.

  

Podczas dzisiejszego spotkania podałam także śledzie w oleju. Dwa dni temu w ładnym, ozdobnym słoju ułożyłam śledzie pokrojone w poręczne kawałki, posypałam hojnie mielonym kolorowym pieprzem, poprzetykałam zblanszowaną cebulą (jak w przepisie poniżej), na śledziach ułożyłam plastry limonki, uprzednio sparzonej wrzątkiem i czarne oliwki bez pestek. Położyłam kolejną warstwę śledzi, nakruszyłam pieprzu, i tak dalej, aż słój się zapełnił, a na wierzchu znalazły się plastry limonki. Wolną przestrzeń w słoju wypełniłam olejem rzepakowym tłoczonym na zimno. Dzisiaj, w trzecim dniu macerowania, ryby miały smak doskonały.  

 

A do wszystkich rodzajów śledzi znakomicie pasują pulchne, puszyste bliny gryczane.